Στο πέρασμα του χρόνου, η Τσακώνικη φορεσιά υπέστη, μικρές παραλλαγές και βελτιώσεις για να φτάσει στην μορφή που γνωρίζουμε όλοι.
Από την Κρήτη μέχρι τις Σέρρες, από τη Λέρο μέχρι την Ξάνθη και από την Κέρκυρα μέχρι τη Λάρισα, γνωστά ή άγνωστα αποκριάτικα έθιμα αναβιώνονται μέχρι σήμερα , κρατώντας ζωντανή την ελληνική παράδοση.
Ομεγάλος εορτασμός της Αποκριάς κορυφωνόταν την τελευταία Κυριακή, την Κυριακή της Τυρινής (επειδή παραδοσιακά δεν επιτρεπόταν η κατανάλωση κρέατος αλλά μόνο τυριού, γάλακτος, ζυμαρικών και των παράγωγών τους) ή αλλιώς «Τρανή Αποκριά», όπου όλοι , συγγενείς και φίλοι, μαζεύονταν στα σπίτια των πιο ηλικιωμένων της οικογένειας και γιόρταζαν με μεγάλη ευθυμία.
Τηνεβδομάδα της Κρεατινής ή Κρεοφάγου ξεκινούσε η διαδικασία σφαγής των γουρουνιών, τα χοιροσφάγια. Γι' αυτό κι η εβδομάδα αυτή ονομαζόταν και σφαγαριά. Ήταν γιορτή για όλους στο χωριό. Οι κάτοικοι σχημάτιζαν φιλικές συντροφιές και έσφαζαν, «χαλάγαν», με τη σειρά τα χοιρινά τους.
Οπαραδοσιακός εορτασμός της Αποκριάς στη χώρα μας είναι μια περίοδος χαράς και διασκέδασης, μέθεξη της ψυχής στο πνεύμα της ζώσας φύσης. Γιορτή συνοδευόμενη από έθιμα , σε όλη την επικράτεια, με πανάρχαιες και διονυσιακές καταβολές, που υμνεί την ευφορία, την γονιμότητα και την καρποφορία της γης.
Οι ελληνικοί κεφαλόδεσμοι παρουσιάζουν εξαιρετική ιδιαιτερότητα, από πλευράς τεχνοτροπίας, προσδίδοντας πολλές φορές θεϊκή έκφραση στο καλοπιζόμενο ανθρώπινο κεφάλι.
Οι ελληνικές παραδοσιακές γυναικείες ενδυμασίες αποτελούν για τον ερευνητή ένα αψεγάδιαστο ενδυματολογικό σύνολο. Μοιάζει να φαίνεται ότι έχουν φτιαχτεί περισσότερο για να εντυπωσιάζουν παρά για να καλύψουν το γυναικείο κορμί.
Οι ανδρικές παραδοσιακές φορεσιές έχουν τόσο έντονη την αρχαιοελληνική επιρροή που το έμπειρο μάτι του ερευνητή , σε πολλές περιπτώσεις, ανακαλύπτει σ’ αυτές την μετεξέλιξη του αρχαίου χιτώνα και τις πανάρχαιες ρίζες τους.